ಮಿಡಿದ ಸೆಳೆತ
ಕಲ್ಲು ವೀಣೆ ಮಿಡಿಯುತಿಹುದು
ನಿನ್ನ ಜೀವ ದನಿಯ ಸೆಳೆತಕೆ
ಅಲ್ಲು ಇಲ್ಲು ನಾದವಿರಲು
ಪ್ರೀತಿ ಮನಸಿನ ಕಾಣಿಕೆ
ಎದೆಯ ಒಳಗಿನ ತುಮುಲಗಳನು
ಹೆಕ್ಕಿ ಪೋಣಿಸು ರಾಗಮಾಲಿಕೆ
ಉದುರೋ ಕಣ್ಣಿನ ಹನಿಗಳದಕೆ
ಹವಳದ೦ತೆ ಇರಲಿ ಸನಿಹಕೆ
ಮೌನ ಪರದೆಯ ಮಡಿಕೆಯೊಳಗೆ
ಮಾತ ಛಾಯೆಯು ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ!
ಹಣತೆ ತುದಿಗೆ ಬೆಳಕು ಮೂಡಲು
ಚಲಿಸಬೇಕಿದೆ ತಾನೇ ನೆರಳು!
ಎಲ್ಲೋ ಬಿದ್ದಿಹ ಮನಸಿನೊಳಗು
ಹುಟ್ಟುತಿಹುದು ಅಲೆಯ ನಿಲುವು
ಹೊತ್ತು ಅಲೆಯುವ ಹಾಯಿದೋಣಿಯ
ಕರೆಯಬೇಕಿದೆ ಮರಳ ತೀರವು!
ತ೦ತಿ ಮೀಟಿದ ಸವಿಯ ಕ೦ಪನ
ಬೆರಳು ಸ್ವರಕು ಬಿಗಿಯ ಬ೦ಧನ
ಅ೦ತರ೦ಗದಾ ಕವನದೊಳಗೆ
ಪದವೇ ಆಗಿದೆ ಚೇತನ!!
~‘ಶ್ರೀ’
ತಲಗೇರಿ
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ