"ಋತು ಸರಿದು"...

        "ಋತು ಸರಿದು"...

ಸೃಜಿಸುತಿದೆ ಎದೆ ಹೂವ
ಪಕಳೆಗಳಲಿ ತನಿಗಂಪ ಪರಾಗ
ನಾಚುತಿದೆ ಮೃದುವಾದ
ಗಾಳಿಯಲೆಗಳಿಗೆ ತಂತಾನೇ ಅಂತರಂಗ..

ಮೆತ್ತನೆಯ ಆ ಸ್ಪರ್ಶ ಮತ್ತೇರಿಸುವಾಗ
ಮಾತಿಲ್ಲ ಮತ್ತೆಲ್ಲ ಕಂಪಿಸುವ ಮೌನ
ಬಿಸಿಯುಸಿರು ಕೊರಳೊಳಗೆ ಹರಿದಾಡುವಾಗ
ಮುಂದೆಲ್ಲ ಕ್ಷಣಗಳಲೂ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಧ್ಯಾನ..

ಅರೆಕ್ಷಣದ ಬಳಿಯಲ್ಲೇ ತುಸು ತಲ್ಲಣ
ಮರಳುತಿದೆ ಮತ್ತೆ ಭ್ರಮರದಾ ಝೇಂಕಾರ!
ನನ್ನೆದೆಯ ಮಧುವಲ್ಲೇ ಇಡೀ ಜೀವನ
ಅರಳುವುದು ಅಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿ ಫಲ ಮಂದಾರ..

ಯಾಕಿಟ್ಟನೀ ಜಗದಲ್ಲಿ ಪರಬ್ರಹ್ಮ
ಹೂವೊಂದಕೆ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಜನುಮ  
ಋತು ಸರಿದು ಸುಕ್ಕಾಗುವಾಗ ಮೃದು ಚರ್ಮ
ಉದುರುವುದು ಬಿಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ದಳಸಂಗಮ..

ಮಧುವೊಂದೇ ‘ಸಾವಿರದ’ ನಿಜ ಸಂಭ್ರಮ
ಮತ್ತೊಂದು ಜೀವದೆದೆಯಲ್ಲಿ ಮರುಮಿಲನ
ಎದೆತಂತು ಮಿಡಿವಾಗ ಮತ್ತೆ ಸಂವಾದ
ಕೊನೆಯಿರದ ಸ್ವಪ್ನಗಳ ಸಾಲಿನಲಿ ದಿನಗಮನ..

                                  ~‘ಶ್ರೀ’
                                    ತಲಗೇರಿ