ಖಾಲಿ ಪುಟದ ಕವಲುದಾರಿ...

            ಬರೆಯುವ ಮನಸಿಲ್ಲದೆ ಪದಗಳಿಗೆ ಸೆರೆಯಾಗೋ ಸರಸವೀ ಬದುಕು!ಮನಸು,ಕನಸು,ನನಸು ಈ ಮೂರರ ಸುಗಳಿಗೆಗಾಗಿ ಕಾತರಿಸುವ ಭಾವಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಸಂಗೀತ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವಾಗ ಮತ್ತದೇ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಎಂಥದ್ದೋ ಅರ್ಥವಾಗದ ಆನಂದ ಮನೆಮಾಡಿದ ಸಂಭ್ರಮದ ಸಂಗಮ..ನೆರಳ ಹೆರುವ ನಮಗೂ,ಬೆಳಕ ಸುರಿವ ಸೂರಿಗೂ ಏನೋ ಒಂಥರದ ನಂಟು..ಖಾಲಿಯಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ ದಿನದಿನವೂ ಬದುಕಿನ ಪುಟಗಳು ‘ತಾವೂ ಖಾಲಿ’ ಎಂಬ ಕೀರ್ತನೆಯೊಂದಿಗೆ,ಬರುವ ನಾಳೆಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಹಳೆಯದೇ ಹೊಸ ಭರವಸೆಯೊಂದಿಗೆ...

            ಅರ್ಥವಾಗದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಅರ್ಥಗಳು ಸ್ಫುರಿಸುತ್ತಾ,ಖಾಲಿ ಪುಟಗಳಲ್ಲೂ ಕುಣಿಕುಣಿವ ಅಕ್ಷರಗಳಾಗಿ ‘ಕಣಿ’ ಹೇಳುತ್ತವೆ..ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಮಣಿವ ಮನಸಿಗೆ ಭಿಕ್ಷೆ ಹಾಕುತ್ತವೆ..ಉನ್ಮಾದದ ಉನ್ನತಿಯಲ್ಲಿ ಸೋಲುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿ ಶರಣಾಗುತ್ತವೆ..ಅಲ್ಪನೆಯ ಕಲ್ಪನೆಗೂ,ಸ್ವಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವೇ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಲ್ಪಡುವ ಶಿಲ್ಪಕ್ಕೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಅಂತರ!ಸುರಿವ ಮಳೆಹನಿಗಳ ಸನ್ನಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಗುವಾಗುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ..ಆ ದೃಶ್ಯವೂ ಒಂದು ಸುಂದರ ಕಲಾಕೃತಿಯೇ ಅಲ್ಲವೇ?ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಸಂಗತಿಗಳು ಸುಕ್ಕಾಗುವಾಗ,ಅದರ ಸವಿಗೆ ಸಂಗಾತಿಯಾಗುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?ಸ್ಮೃತಿಯ ಪ್ರತಿ ಪದರಿನಲ್ಲೂ ನೆನಪಿನಾಚೆಯ ಪರಿಧಿಯೊಂದು ಪರದೆಯಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆಯೇ?ಸರಿಸರಿವ ಮಂದ್ರ ಗಾಳಿಗೆ ಉಸಿರ ಕಸಿಯುವ ಮನಸಿರುವುದಿಲ್ಲ,ಬದಲಾಗಿ,ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಸೆಯುವ,ಹೆಸರ ಹೊಸೆಯುವ ಹೊಸ ನಾದದ ಆಂತರ್ಯವಿರುತ್ತದೆ..ಚಕ್ರವಾಕ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಸಮ್ಮಿಲನಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುವ ಚಂದ್ರಮನ ಬಗಲಲ್ಲಿ ತಾರೆಗಳು ಚೆಲ್ಲಾಟವಾಡುತ್ತವೆ.ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಪುಟಗಳ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ರೇಖೆಗಳು ಕಾಡಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ;ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿಯಂತೆ!..

            ಸತ್ತಂತೆ ಮಲಗಿರುವ ಗೊಂಚಲಿ ಗೊಂಚಲು ಕವಲುದಾರಿಗಳು ನೂರಾರು ಕತೆ ಹೇಳುತ್ತವೆ..ನವಿಲೂರ ಮಯೂರಚಂದ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಸಂಗಮಿಸುವ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುತ್ತವೆ.ಅರಳಿರುವ ಪರಿಮಳದ ಹೂವ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಪರವಶವಾಗುತ್ತವೆ..ಒಂದೊಂದು ಕವಲುದಾರಿಯ ಭೂತಲೋಕದ ಗೋರಿಯೊಳಗೂ ಮಾಸಿಹೋಗದ ವ್ಯಥೆಯಿದೆ..ಬಾರಿ ಬಾರಿ ಸಾರಿ ಹೇಳುವ ಅನುಭವದ ಅಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ಯಶಸ್ಸಿನ ಅಭಿಯಾನವಾಗುವ ಕಸುವಿದೆ..ತೆರೆದಂತೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ,ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ತನ್ನತನವನ್ನೇ ಬಿಕರಿ ಮಾಡುವ ಖಾಲಿಪುಟಗಳ ವೈಖರಿಯೇ ವಿಸ್ಮಯ!ಖಾಲಿಪುಟದೊಳಗೂ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವಿದೆ..ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಡುವ ಆ ಖಾಲಿತನಕ್ಕೆ ಅದೆಂಥಹ ಖಯಾಲಿ!ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿರುವ ರಸದ ನೆಳಲ ಕವಲುದಾರಿಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಂಧಿಸುತ್ತವೆ..ಅವೇ ರಸನಿಮಿಷಗಳೆಂದು ಹೆಸರಾಗುತ್ತವೆ,ಹಸಿರಾಗುತ್ತವೆ!..ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ಖಾಲಿಯಲ್ಲೂ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿಸುವ ಗುರಿಯ ದಾರಿಗಳು..ಶೂನ್ಯದಲ್ಲೂ ಪರಿಪೂರ್ಣತ್ವವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸಿದ ಸುಳಿವುಗಳು..ಹೀಗೇ ಬದುಕಿನೆಲ್ಲ ಕುಹಕ,ತವಕ,ತಹತಹಿಸುವಿಕೆಯ ಬಳುಕು,ಬೆಳಕುಗಳ ಅನಾವರಣದ ತಾಣವೀ ಖಾಲಿ ಪುಟದ ಕವಲುದಾರಿ....

                                                                                                 ~‘ಶ್ರೀ’
                                                                                                   ತಲಗೇರಿ