ಅವಳು....
ಹಚ್ಚುತಿವೆ ಕೈಗಳು
ಸಾಲು ದೀಪಗಳನ್ನು
ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಾ
ರಂಗಲ್ಲಿ,
ದಿನಕರನ
ನೆನಪಲ್ಲಿ
ಚಂದ್ರಮನ
ಗುಂಗಲ್ಲಿ...
ಬೆಳಕಿನಾ ರಂಗೋಲಿ...
ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲು
ಕವಿಯುವ ಮುನ್ನ
ಹಣತೆ ತುದಿಗೆ
ಹೊನ್ನ ಬೆಳಕಿನ ಜನನ
ಜೊತೆಗೆ ಅವಳ
ಬಳೆಗಳ
ಕನವರಿಕೆಯ ತನನ..
ನಭಕೂ ಕ್ಷಿತಿಗೂ
ದಿಗಂತದಿ
ಸಂಭ್ರಮದ ಮಿಲನ...
ಕಾಯುತಿಹ ಚಂದ್ರಮ
ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ
ಸೆರಗು ಜಾರುವುದೆಂದು!
ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ಅವನಿಗೆ,
ಬೆಳಕಿನಾ ಬಳ್ಳಿಯೇ
ಅವಳೆಂದು!
ಬದುಕಿಗೊಂದು
ಗುಟುಕ ಕೊಡುವ
ಉಸಿರಿಗೊಂದು
ಹೆಸರ ಹೊಸೆವ
ಮಾತೃರೂಪಿ
ಕನ್ನಿಕೆಯೆಂದು...
ಮರೆತಿಹನು ಅವನು
ಪ್ರತಿಫಲಿಸೋ
ಕನ್ನಡಿಯು ತಾನೆಂದು..
ಮುಂಗುರುಳು
ಕನಲಿವೆ
ಆ ಗಾಳಿಯ
ಶೀತಲ
ಸುಖ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ...
ತಾರೆಗಳು
ಬಳಲಿವೆ
ಅವಳೆದುರು
ನಿಲಲಾಗದೆ
ಆ ಮಳಲಲಿ
ಮಲಗಿವೆ...
ಅಲೆಗಳಲ್ಲಿ
ಹಾಗೇ ತೇಲಿವೆ..
ಹಗಲಾಗಿದೆ
ಹೊರಗೆ
ಅವಳ
ಬೆರಳುಗಳ ಮೋಡಿಗೆ..
ಆದರೆ,
ಕತ್ತಲೆಯಿದೆಯಿನ್ನೂ
ನನ್ನೊಳಗೆ...
ಅವಳು ತಟ್ಟಲಿ
ಎಂದು
ಕದವ ಹಾಕಿರುವೆ..
ಮಲಗಿರುವ
ನಾನು
ಏಳಬೇಡವೇ?..
ಬಂದುಬಿಡು
ನನ್ನೆಡೆಗೆ..
ಬೊಗಸೆಯೊಳು
ಹಿಡಿದು
ಒಲವಿನಾ ದೀವಿಗೆ..
ಕಸವಿಡದೆ
ಗುಡಿಸಿಹೆನು
ನೀನು ನಿರ್ಮಲಳೆಂದು..
ಹೊಸಿಲ ದಾಟಲಿ
ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳಿಂದು,
ತಮಸಿಗು ಬೆಳಕಿಗು
ಸಂವಹನಕೆಂದು...
ನೀ ನನ್ನಲಿ
ನೆಲೆಸು ಎಂದೆಂದೂ..
ಓ!ಬೆಳಕಿನ ಬಂಧು..!!
ಪ್ರೀತಿಯ
ನೆಳಲಲಿ ಬಂದು...
~‘ಶ್ರೀ’
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ